Hayata dair o kadar çok beklentim var ki, o beklentiler bazen beni mutlu ederken, bazen de mutsuz ediyor. Aslında bu beklentiler benim motive kaynaklarım. Hayatımı anlamlandıran küçük şeyler.. Bu küçük şeylerle kendime hedef koyduğumda hayatım daha da bir anlamlanıyor, renkleniyor, ışıl ışıl ışıldıyor adeta. Yoksa hayatın rutininde boğuluyorum. Sonra yüzüm düşüyor, sıkıcı, enerjisi düşük bir oluyorum. O yüzden beni besleyen, pozitifleştiren, yüzümü güldüren bu motive kaynaklarına çok ihtiyacım var. Önümdeki hedeften beklentim yok olunca, hemen kendime başka bir şey buluyorum. Plan yapıyorum, işler organize ediyorum vs.
Şu sıralar beni en çok motive edenin yazı olduğuna eminim. Ancak bazı anlar oluyor ki yazı bana şifa oluyor, bazen de yazdıklarımdan çok şey bekliyorum. Beklentilerim karşılanmayınca da mutsuz oluyorum. Ama en iyisi yazının şifacı yanına sığınmak. Ne olursa olsun yazmaya devam etmek.
Bazen de yazdığın bir öyküye arkadaşının yaptığı yorumla yüzünde güller açıyor; tekrar yazmaya dönüyorsun. Daha çok, daha çok yazayım diyorsun. İçindekilerin en güzel şekilde kelimelere, cümlelere döküldüğü o saatleri bekliyorsun. Gün doğarken diyorsun, hayat tekrar başlarken, insanlar kalabalığa karışırken, gözlerim sabahın mahmurluğunda iken, zihnim ise en tazeliğinde, en diriliğinde iken yazmalıyım. Koştursun şimdi saniyeler, dakikalar, saatler benim yazmama ramak kala, en güzel rüyamdan uyanmış iken yazayım, yazayım, daha çok yazayım. Bana bu yazıyı yazdıran ve içimdeki coşkuyu ortaya çıkaran arkadaşa da selam olsun..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder